3 Aralık 2010 Cuma

bir zamanlar ben

tembeldim.
8 saatten az uyuyunca çekilmez bir insan olurdum.
off televizyonda izleyecek hiç bişi yok diye koltukta oflaya puflaya bi o yana bi bu yana dönerdim.
''öğretmenlik bayanlar için ideal meslek'' diyenlere sinirlenirdim.
tek kaygım sabah ne giysem,akşam ne pişirsem idi.
sehpanın üzerindeki bardak,orta yerdeki terlik sinirimi bozardı.
cumartesi günleri gezmeye gitmezsem çatlardım.
sabahları 15 dakikada hazırlanıp evden çıkardım.
haftada bikaç kez çamaşır makinesini çalıştırırdım.
geceleri deliksiz uyurdum,tuvaletim gelse bile kalkmazdım.
uzuun uzun pazar kahvaltısı yapardım.
gazete okurdum.
dünyadaki en büyük sevgiden mahrumdum.

8 yorum:

  1. bayılıyorum yazılarına çok tatlı cnm yaaa ;)

    YanıtlaSil
  2. ne güzel yazmışsınız. hepimiz bir zamanlarda farklıydık sanırım:)

    YanıtlaSil
  3. beni tarif etmişsin çok hoş benim şimdi evde iki afacan var geceleri abartısız 10 sefer kalkıyorum evde oyuncaklardan ve kağıt parçalarından aım atacak yer yok kızım kağıt kesmeye merak saldı sabah 6.30 da kalkıyoruz hafta sonları tek amacımız onları eğlendirmek yaşasın parklar
    şulem

    YanıtlaSil
  4. hayatlarımızda eskiden eser yok şikayetçimiyiz çoğu zaman hayır.. en güzel şeylere sahipiz..

    YanıtlaSil
  5. son yazıya kadar aynı ben:) ama henüz çocuğum yok ve deli gibide korkuyorum hamilelikten doğumdan uykusuz kalmalardan kendime bakamamaktan :(

    YanıtlaSil
  6. şimdi gördüm bu yazıyı, çok sevdim çok :)
    ben de çoook tembelmişim ama bunu bebeğim olduktan sonra anladım

    YanıtlaSil

hadi sen de yaz fikrini!