Bundan 3-4 yıl önce arkadaşım çocuğunun terrible two yaşadığını söylediğinde duymuştum bu terimi ilk kez.Çocuğun yaptıklarına,ailenin yaşadıklarını görünce hak vermiştim böyle bir süreç olduğuna.
Ceren de artık 24 aylık,bikaç aydır sinirlenme,sebepsiz ağlama gibi bizim sinirimizi bozan davranışlar sergiliyor.Şimdiye kadar bu tür davranışlar sergilediği oldu.Çok sakin bir çocuk değil zaten.Ancak sabır göster göster nereye kadar?Bir de nasıl davranacağım,bunu merak ettiğim için pedogoga danışmak istedim.
Gerçi düşünüyorum da bir çok sorun gibi 2 yaş sendromu da modern hayatın bize sunduğu sorunlardan biri olarak görüyorum.Şimdiki çocukların herşeyleri var.Ne isterlerse!Hatta onlar istemeden bile!Bağırmak yok,aman psikolojisi bozulur.Ay alalım canım n'olacak,biz oynayamadık o oynasın.Kendimizi tatmin etmek için veriyoruz da veriyoruz.Sonuç şımarık bir nesil.Kimse gücenmesin,kırılmasın ama acaip şımarık bir nesil geliyor.Ben de dahilim şımarık neslin ebeveynlerine,kabul ediyorum.Çünkü;
*Ceren hanım ağlasın,tamam annecim,aman annecim diyerek sorunu kendim çözmeye çalşıyorum.Onun çözmesine fırsat vermiyorum.
*Ne oyuncak alsam diye resmen düşünüyorum,aman bişiyi eksik kalmasın,gelişimi aksar.
*Yesin de salonu ortasında olsa da farketmez,halı koltuk silinir canım,yeter ki çocuk yesin.
*Kendi kendine uyumuyor mu,sallayayım canım ayağımda ne var.
*Gece uyandığında gelsin yanımıza,anne-baba kokusuna ihtiyacı var.
*Çeşit çeşit kıyafet alsam nolacak ki,bizim zamanımızda bu kadar yoktu.Ne var renk renk ayakkabısı varsa?
*Boya kalemleriyle halının üstünde oynasın.Aa masasını sandalyesini mi boyadı,olsun kolay çıkıyor.
*Kendini ifade etmeyi öğrensin,pısırık olmasın,hakkını arasın,o yüzden bana krşı koymasında,bağırmasında sorun yok.
Annemlerle konuşuyorum,bizim zamanımızda böyle bişi yoktu,sebepsiz yere ağlarsak,ağlar ağlar susardık.Şimdi çocuk aman sussun,hele dışardaysak elalem bize bakmasın diye resmen şebek oluyoruz.O anda sussun diye ne varsa yapıyoruz,alıyoruz,veriyoruz.Bağırmak mı,aa ne ayıp,millet kötü ebeveyn der...Valla annem bi terlik fırlatırdı,susar otururduk.Aman bazen naylon terlikle bi vururdu,hele kaba etimize denk gelirse terliğin altındaki çiçek desenleri çıkardı bacağımıza.
Kıyafet-oyuncak zırt pırt alınmazdı.Bayramda,düğünde,doğum gününde.Zaten doğum günleri bayram havasında kutlanmazdı.1-2 kez pasta kestik,birkaç kez de eve arkadaşlarımı çağırdık o kadar.Nerde şimdiki gibi düğün organizasyonlarını aratmayan doğum günü partileri?
Ayakkabı eskiyince veya küçülünce alınırdı yenisi.Onu da almak için ayın 15'i beklenirdi.Para biriktirmek diye bişi vardı,ekmeğin üstünden artanları biriktirirdik.Alınan bir kalemin bile değeri vardı.Babadan korkulurdu.Anneden su istenmezdi ayağımıza kadar.Misafirliğe gittik mi annenin bir bakışı ile kendimize gelirdik.Anneye-babaya off denmezdi.Oyuncağımız kırıldı mı üzülürdük,''aa olsun alırız bi daha aynısından'' denmezdi.Öğretmenlerden çekinirdik dersimize girmese bile.Çarşıda pazarda gördüğümüzde selam vermeye çekinirdik utangaçlığımızdan.Banyoda Dalin şampuan bile bi özenli kullanılırdı,aman bitmesin diye.Bizim hiç güneş koruyucumuz olmadı,güneşin altında kavrulduk,hiç bişi de olmadı.Sokakta oynarken karnımız acıktığında yediğimiz ekmek arası domates-peynirle mutlu olmasını bildik.Evden taa dışarılara gelen köfte-patates kokusunu alıp eve koşardık.Parka gidip dondurma yemek,dışarıda yenen yemekler,harcını annemin hazırladığı dışarıda yaptırılan pideleri yemenin verdiği hazzı şu an hiç bişi vermiyor.
Hiç çocuğum 2 yaş sendromunda demeyelim arkadaşlar,biz yaptık,sonucunu biz yaşıyoruz...
Konuştuğum pedagog benim nesilden bir bayandı.Ve bana söylediği şeyler tamamen benim düşüncelerimle paraleldi.
Neler konuştuk,ne sonuçlara vardım bir sonraki postta.Başınızı ağrıtmayayım...
okudukça bunları ben mi yazdım diye düşündüm. yani aynı biz... dediğin gibi biz yaptık sonuçlarına katlanıcaz :)
YanıtlaSil%100 katılıyorum ben de, bi sonraki postu da merakla bekliyorum..
YanıtlaSilhenüz çocuğum yok..ahkam kesmek hiç istemiyorum yalnız yeni nesil benide çok korkutuyor.ne büyük ne küçük biliyorlar.
YanıtlaSilrica etmek bizim zamanımızda kaldı.şimdikiler, emir kipiyle konuşuyorlar.
neredeyse 6 aydan fazladır iş dışında kişisel gelişim vs. dersleri alıyoruz bir psikologtan. o kadar doğal bir kadın ki, yani annen baban seni nasıl yetiştirdiyse onları örnek al diyor.son on-onbeş yıldır çocuk gelişimiyle ilgili üretilen hiç bir konuyu fazla dikkate almayın der.
zor işler bunlar ben şimdiden içinden çıkamıyorum :)
çok güzel ifade etmişsin,gerçekten bu anlatıkların yüzünden kızlarda erkeklerde büyüdüklerinde evlilikleride aksayacak.Avm de bi çocuklar var neredeyse ben ağzının üstüne indiricem ya,Allahım inşallah bu saydığın maddeleri ben yapmam..yapmamalıyım..
YanıtlaSil2. postu dört gözle bekliyorum anne adaylarınada kılavuz oluyosunuz geçmiş olsun canım
Yazinin devamini merakla bekliyorum:)
YanıtlaSilMerhabalar, sanki eskiden daha çok yazıyordun ;) yazlarını okumayı özlemişim, çokça yaz bolca yaz emi :)) Bu bilgileri paylaşarak geçmişi bize hatırlattığın için ayrıca teşk ederim.Bende aynen bu şekilde büyüdüm. İnsan yoklukda varlığın değerini biliyor sanırım. Diğer postunuda sabırzılıkla bekliyorum. Sevgiler...
YanıtlaSilHarika bir yazi olmus ayse dunden beri bunlari dusunuyorum kvaldem doruka yemek yedirirken sinirlendim diye bana nasihat veriyor aman sabirli ol anLik sabir demek iyide kendisi terlikle giristigi gunlrri unuyir onlar streslerini oyle atiyorlardi biz resmen cocugun elnde oyincagiz bazen sabrim fena tasiyor neyapmali nasil etmeli dusunup duruyorum
YanıtlaSilHarika bir yazi olmus ayse dunden beri bunlari dusunuyorum kvaldem doruka yemek yedirirken sinirlendim diye bana nasihat veriyor aman sabirli ol anLik sabir demek iyide kendisi terlikle giristigi gunlrri unuyir onlar streslerini oyle atiyorlardi biz resmen cocugun elnde oyincagiz bazen sabrim fena tasiyor neyapmali nasil etmeli dusunup duruyorum
YanıtlaSilne kadar doğru söylüyorsunuz aslında.ben henüz anne değilim ama söylediklerinize herfiyen katılıyorum.sanırım anne olduğumda aynı hataları ben de yapıcam ve kendi kendimi eleştirdiğimde aynı sonuçlara ben de varıcam.Öğretmensiniz sanıyorum, böyle yetişen nesille okullarda karşılaşmaya başladık, daha da kötüleri geliyor zaten, doyumsuz, hayır nedir bilmeyen, herşeyi kolay elde eden, elindekini değerini bilmeyen.Bilmiyorum ne yapmak gerekiyor)
YanıtlaSilÇok doğru noktalara değinmişsiniz.
sevgiler
cok dogru yazmissin canimcim.benim abimin oglu simdi 3 yasini dolduracak.o da 3 yas sendromundaymis.bizim zamanimizda bi göz ucuyla bakis vardi,sendrom yoktu.babam bi bakardi,kalakalirdim yerimde.heleki misafirlige gidilecek.evden gitmeden tembihlenirdim.yoksa oooofff.tabi bende uslu uslu otururdum korkumdam.
YanıtlaSilsimdi öyle mi bizim velet rezil etti bizi misafirlikte.dinlemiyo ki.laftan bakistan anlamiyo ki sipa.
bizim jenerasyonun cocuklari nasil büyüdü.simdikiler nasil büyüyor.
ben 80ler cocuguyum.ben trt yayinin bittigini ve istiklal marsi okunup cizgili renkli ekranin cikmasini bilirim.cizgi film icin hafta sonu erkenden kalkmayi bilirim.bizim zamanimizda yoktu yumurcak tv,trt cocuk..vs.ben kagit bebekle oynadim.ben bahcedeki börtü böcekle oynadim.
simdiki cocuklar varlik icindeler.o yüzden basetmek zor.biz oyuncaklari olduk ellerinde.
coook uzattim canim,ama bizde birkac saat önce ayni konuyu aramizda konustuk.o yuzden yazmak istedim.sanirim hepimiz ayni konudan muzdaripiz.
pedagog ile olan konusmalarinizi merakla bekliyorum.
Hay agzin bal yesin;)
YanıtlaSilkesinlikle çok haklısın. denecek başka söz yok.
YanıtlaSilGülse Birsel'in bir yazısı vardı mıncırma lı bir şey o yazıyı zevkle okumuştum senin postunda tam o yazının tadını verdi bana ve öyle çok doğru ki :) aynı fikirdeyiz canım.. gelecek postu merakla bekliyorum..
YanıtlaSilsevgiler.. prensesi öp benim yerime...
Gülse Birsel'in bir yazısı vardı mıncırma lı bir şey o yazıyı zevkle okumuştum senin postunda tam o yazının tadını verdi bana ve öyle çok doğru ki :) aynı fikirdeyiz canım.. gelecek postu merakla bekliyorum..
YanıtlaSilsevgiler.. prensesi öp benim yerime...
ne kadar güzel anlatmışsın, bizim evde de aynı sorunlar var. işin kötüsü sendrom 2 yaşla kalmıyor. aslında bu sendrom falan değil çocukların bizi kullanma şekli, nasıl alışıyorlar sa öyle gidiyor. benim büyük kızım 5 yaşında tüm bu davranışları hala yapıyor, ondan gördüğü için küçük de aynı davranıyor. bu işe ben daha ne kadar dayanırım onu bilemiyorum. Allah tüm annelere sabır versin...
YanıtlaSilhani yazı:(
YanıtlaSil